MTB Maraton Piwniczna Zdrój

Sobota, 13 lipca 2013 · dodano: 15.07.2013 | Komentarze 0

Zapowiadali kiepską pogodę i niestety się nie pomylili. Od rana kropiło, siąpiło i było naprawdę chłodno... Wybraliśmy się w czwórkę, wyjątkowo było dwa na dwa: ja i Paulina oraz Przemek i Kamil. Ubrałam się optymistycznie w krótki rękawek, co okazało się raczej średnim pomysłem. Ale od początku.

Start znajdował się wyjątkowo wysoko, gdzie już trochę wiało i zaczęło padać. Ruszyliśmy pod górę i zrobiło się cieplej. Jechało mi się ok, ale puls był wyjątkowo niski i to mnie zmyliło. Wyprzedzało mnie też sporo osób, których nie byłam w stanie dogonić. Wydawało mi się, że znowu jestem już na końcu. Myślałam, że nic szczególnego z siebie już dziś nie wykrzesam więc jechałam spokojnie. Na pierwszym zjeździe musiałam się zatrzymać i ściągnąć okulary bo już nic od błota nie widziałam. Bez okularów było lepiej, ale wpadające do oczu błoto nie było najprzyjemniejsze. Potem zsunął mi się pulsometr z podkładki na kierownicy i latał jak szalony. Próby poprawienia go w czasie jazdy spełzły na niczym i musiałam zatrzymać się znowu bo szkoda mi było go zniszczyć. I zaczął się długi, bardzo długi podjazd. Przerzutki przestały się zmieniać i podjeżdżałam na dwójce. Błota było dużo, bardzo dużo... Na górze,na bufecie, jak już jakoś udało mi się tam wdrapać, poprosiłam stojących tam kolarzy, żeby może któryś spojrzał na te przerzutki i coś poradził bo ciężko mi się wjeżdżało. Spojrzałam wtedy na przednią przerzutkę i zobaczyłam, że wjeżdżałam nie na dwójce a na trójce... Nic się nie udało naprawić i pojechałam dalej. Na zjeździe było znowu ślisko i bardzo zimno. Na dole trasa prowadziła przez strumyki a raczej rzeczki, które przekraczało się w bród i dzięki temu rower się umył. Zaczęły się nawet zmieniać przerzutki! W samą porę, ponieważ czekał na nas jeszcze jeden konkretny podjazd po łączce. Podjechałam cały :) Za co jakiś gigowiec mnie nawet pochwalił, bo on nie podjechał. Ostatni zjazd był znowu potwornie śliski i skończyły się hamulce. Ale nie mnie jednej. Zresztą z powodu warunków sporo osób w ogóle zrezygnowało już na trasie i to w różnych momentach. A trasa była super, tylko pogoda nie dała rady. Ten ostatni zjazd zjechałam wolno, kawałek zbiegając, kawałek się ślizgając a resztę zjechałam przy akompaniamencie zgrzytu metal o metal. Jak się potem okazało z hamulców pozostało naprawdę niewiele, nawet blaszki się zrobiły ażurowe. Na mecie czekał już na mnie czysty Przemek i przywitał mnie jedynymi w swoim rodzaju okrzykami, żebym w skrócie "jechała szybciej". Myślałam, że pojechałam naprawdę kiepsko, ale okazało się, że było raczej odwrotnie i zdobyłam nawet sporo punktów. Również drużynowo, mimo, że nie mieliśmy naszego czołowego zawodnika, poradziliśmy sobie całkiem nieźle.